Σημεία συνέντευξης στον REAL FM
Σημεία συνέντευξης του Υφυπουργού παρά τω Πρωθυπουργώ και Κυβερνητικού Εκπροσώπου Παύλου Μαρινάκη στον REAL FM και τους δημοσιογράφους Ν. Χατζηνικολάου, Κ. Μακρή και Α. Δελατόλλα
Για τα 158 μέτρα στα σχολεία
Η Κυβέρνηση αυτή έχει μια υποχρέωση: Να τρέξει πιο γρήγορα από τα πολλά προβλήματα και να καλύψει και κενά και πάρα πολλά χρόνια, που τα μέτρα αυτά θα έπρεπε να είναι όχι 158, αλλά 1.158. Είναι ένα σύνολο παρεμβάσεων. Ουσιαστικά, όλη αυτή η δουλειά ξεκίνησε πριν από περίπου ένα χρόνο από τον τότε Υπουργό Παιδείας, τον Κυριάκο Πιερρακάκη. Ήταν αυτός ο οποίος με το επιτελείο του έβαλε όλο το μεγάλο ζήτημα της κακοποίησης των ανηλίκων, της παρενόχλησης των ανηλίκων, παρεπόμενων ζητημάτων της βίας, που δεν είναι μόνο στα σχολεία. Ξεκινούσε από τα σχολεία, αλλά επεκτεινόταν σε όλη την περίμετρο. Και μετά από έναν χρόνο, αφού έχουμε να πούμε πράγματα, έχουμε να πούμε ότι αποδίδουν αυτές οι παρεμβάσεις, «το κινητό στην τσάντα», το μέτρο της αποβολής, αλλά και όχι μόνο κατασταλτικά μέτρα, όπως για παράδειγμα η πλατφόρμα για το bullying, η δουλειά που κάνει η Αστυνομία, οι συλλήψεις που είναι πολλές για τη νεανική παραβατικότητα, στην εκτός σχολείων αρμοδιότητα της Αστυνομίας, έρχεται συνολικά η Κυβέρνηση και παρουσιάζει μια εθνική στρατηγική, η οποία επεκτείνεται σε παραπάνω από έξι Υπουργεία. Επτά ήταν χτες οι καθ’ ύλην αρμόδιοι Υπουργοί και Υφυπουργοί, που είχα την τιμή να συντονίσω την διυπουργική συνέντευξή τους, γιατί το πρόβλημα αυτό ξεκινάει από την Α/θμια, Β/θμια και Γ/θμια – εν προκειμένω είναι Α/θμια και Β/θμια μόνο εκπαίδευση- και εκτείνεται στην οικογένεια, εκτείνεται σε ζητήματα που έχουν να κάνουν με τη Δικαιοσύνη.
Τι είναι το μέτρο της κοινωνικής εργασίας και πώς θα εφαρμοστεί
Μου δίνετε μια πολύ καλή ευκαιρία να ξεκαθαρίσω κάτι, επειδή υπάρχει και μία ενδεχόμενη παρανόηση. Το μέτρο της αποβολής, δεν είναι τιμωρητικό – εκδικητικό, αλλά είναι ένα μέτρο το οποίο θέλει να δείξει τη σημασία των κανόνων σε ένα σύστημα πολύ σημαντικό, όπως είναι το εκπαιδευτικό σύστημα, το πιο σημαντικό σύστημα, όχι απλά δεν πάει πίσω, αλλά το πιστεύουμε, το ενισχύουμε και θα συνεχίσει να υφίσταται. Άρα, δεν τίθεται θέμα κατάργησης ή αναθεώρησης του μέτρου της αποβολής που είναι ένα από τα πιο πετυχημένα μέτρα Υπουργείων Παιδείας τα τελευταία χρόνια.
Η κοινωνική εργασία θα έρχεται επικουρικά. Είναι ένας τρόπος να γίνει ακόμη πιο αποδοτική σε κάποιες περιπτώσεις η αποβολή, επειδή έχει παρατηρηθεί ότι σε κάποιες περιπτώσεις, – και το ξαναλέω- είναι μια πρόταση που ακούμε από τους ειδικούς, τα παιδιά καμιά φορά ακόμη και επιδιώκουν τις αποβολές, ούτως ώστε να πάνε στο σπίτι τους και να είναι μπροστά από έναν υπολογιστή ή από ένα τάμπλετ. Άρα, αυτό είναι ουσιαστικά μια περαιτέρω εμβάθυνση της αποβολής η οποία θεσμοθετήθηκε πριν από περίπου ένα χρόνο, ούτως ώστε αυτή -σε κάποιες περιπτώσεις, το ξαναλέω- και δεν μιλάμε για κοινωνική εργασία εντός σχολείων. Μιλάμε για κάποιες άλλες περιπτώσεις. Παράδειγμα σας λέω: Η βεβήλωση ενός μνημείου που ένα παιδί δεν μπορεί να καταλάβει την πολύ μεγάλη αξία, είπε αυτό το παράδειγμα ως πρόταση -το ξαναλέω- ο Υπουργός Δικαιοσύνης, όλα αυτά είναι προτάσεις οι οποίες σταδιακά υλοποιούνται από την Κυβέρνηση, να μπορεί ένα παιδί να δει κάποια στιγμή πόσο σημαντικό είναι αυτό το έργο που κάνουν οι συντηρητές έργων τέχνης και πόση αξία έχει. Φιλανθρωπικές δράσεις, κοινωνικές δράσεις… Ξέρετε, μιλάμε για παιδιά. Δεν μπορούμε τα παιδιά να τα αντιμετωπίζουμε όπως αντιμετωπίζουμε τους ενήλικες. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν, τα παιδιά πρέπει να ξέρουν τα όρια. Νομίζω χθες ο Πρωθυπουργός μίλησε και πέραν των τυπικών πραγμάτων που κάνουμε, μίλησε και ως ένας πατέρας τριών παιδιών και το είπα και εγώ χθες κατά την εισηγητική μου τοποθέτηση στην διυπουργική συνέντευξη Τύπου, ότι στο ζήτημα αυτό, πέραν της όποιας ιδιότητας έχουμε, ούτως ή άλλως οι ιδιότητες αυτές είναι παροδικές στην πολιτική, πρέπει να μιλάμε ως γονείς, ως φίλοι γονέων, ως άνθρωποι που μεγαλώνουν παιδιά ή είναι κοντά στα νέα παιδιά.
Σχετικά με τη διαγραφή από τα πανεπιστήμια σε φοιτητές που θα εμπλέκονται σε αδικήματα στο χώρο των Πανεπιστημίων
Πολύ γρήγορα τρεις επισημάνσεις. Επισήμανση πρώτη, αυτό το οποίο συζητάμε είναι ίσως μία από τις μεγαλύτερες παθογένειες της μεταπολιτευτικής Ελλάδας και οι αιτίες της είναι πολύ συγκεκριμένες. Ενώθηκε το βαρύ έγκλημα, γιατί μιλάμε για βαρύ έγκλημα, με απίστευτες ιδεοληψίες της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς και δημιούργησαν αυτό το τερατούργημα που είναι η βία στα πανεπιστήμια. Επισήμανση δεύτερη, μέσα σε έξι χρόνια η κυβέρνηση Μητσοτάκη, κυρίως λόγω της αλλαγής του νόμου για το άσυλο ανομίας του 2019 από το τότε υπουργείο Παιδείας, έχει κάνει όσα δεν έγιναν ολόκληρες δεκαετίες με τη συνδρομή της Αστυνομίας και του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, έχοντας κάνει ειδικά τα δύο τελευταία χρόνια -εδώ είχαμε πολύ μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα- όσες εκκενώσεις καταλήψεων δεν είχαν γίνει τα προηγούμενα χρόνια. Ζούμε στη χώρα και πάω στην επισήμανση την τρίτη και το τι άλλο θα πρέπει να κάνουμε, γιατί πρέπει να κάνουμε πολλά παραπάνω, δεν τα έχουμε κάνει όλα και έχουμε ευθύνη γι’ αυτό, ζούμε στη χώρα που δεν είμαστε όλοι στην ίδια σελίδα. Για παράδειγμα: Ρωτήστε, έχει πολύ ενδιαφέρον να κάνετε αυτήν την ερώτηση στους εκπροσώπους των κομμάτων της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς. Πιστεύουν όλοι ότι η κατάληψη είναι μία καταφανώς παράνομη πράξη και αυτός ο οποίος κάνει κατάληψη χώρου πρέπει ν’ αντιμετωπίζεται ως διαπράττων μία παράνομη πράξη; Ή, ξέρουμε άλλη χώρα όπου υπάρχει η έννοια του αυτοδιαχειριζόμενου κυλικείου; Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, υπάρχουν ακόμα πολιτικές δυνάμεις στη χώρα που θεωρούν ότι αυτό το οποίο έγινε στη Νομική Σχολή, ήταν προβοκάτσια.
Σας λέω, ως απόφοιτος δημόσιου πανεπιστημίου ―και σπεύδω να πω ότι είναι ευθύνη δική μας να το αντιμετωπίσουμε― δεν μεταθέτω την ευθύνη. Για μένα προσωπικά είναι το πιο σημαντικό ζήτημα στο δημόσιο διάλογο γιατί είμαι απόφοιτος δημόσιου πανεπιστημίου και αυτήν την ιδεοληψία της Αριστεράς την έχω αντιμετωπίσει κι εγώ ο ίδιος, έχοντας χάσει μέρες από τη Σχολή μου, υπάρχουν πάρα πολλοί πατεράδες και πολλές μητέρες, οι οποίοι πληρώνουν τα παιδιά τους για να χάνουν εξάμηνα και είναι ένα βαριά πολιτικό ζήτημα. Άρα, για να ορίσουμε το πρόβλημα, όσο υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις οι οποίες πιστεύουν ότι κάτι τέτοιο, όπως έγινε στη Νομική, που ήταν ένα βαρύ έγκλημα και η διαφορά του τότε με το τώρα είναι ότι τώρα αυτό θ’ αντιμετωπιστεί και μόλις συλληφθούν οι δράστες θα οδηγηθούν στη φυλακή. Υπάρχουν, όμως, πολιτικές δυνάμεις που ακόμα και σήμερα πιστεύουν ότι υπάρχει νόμιμη κατάληψη, ότι αυτά όλα τα άτομα είναι παιδιά τα οποία ενδεχομένως και να επαναστατούν και αυτό είναι κάτι το οποίο πρέπει και να το επισημαίνουμε και να ρωτάμε τους πολιτικούς μας αντιπάλους.
Άρα, έχουμε κάνει αρκετά και θα πρέπει να κάνουμε πολλά παραπάνω και να είμαστε πιο αποτελεσματικοί. Τι παραπάνω σχεδιάζουμε να κάνουμε και θα τ’ ανακοινώσει επίσημα η υπουργός Παιδείας, η κυρία Ζαχαράκη, τις επόμενες ημέρες. Συνέπειες είναι η λέξη κλειδί σε τρία επίπεδα. Το πρώτο είναι: Άνθρωπος ο οποίος σπουδάζει σε δημόσιο πανεπιστήμιο και διαπράττει κάποια συγκεκριμένα αδικήματα, τα οποία είναι πολύ ξεκάθαρο ποια είναι: σπάει δημόσια περιουσία, κυρίως επιτίθεται κατά συμφοιτητών του ή πολιτών, απειλώντας τη σωματική τους ακεραιότητα ή τη ζωή τους και συλλαμβάνεται γι’ αυτό, δηλαδή είναι διαπιστωμένα αυτός, πρέπει ν’ αναστέλλεται η φοιτητική του ιδιότητα και αν καταδικαστεί αμετάκλητα, γιατί ζούμε σε μία Δημοκρατία που υπάρχει το τεκμήριο αθωότητας, να χάνει οριστικά τη φοιτητική ιδιότητα. Δεν μπορούμε ν’ ανεχτούμε, ως γονείς παιδιών, ότι αύριο μεθαύριο τα παιδιά μας θα σπουδάζουν μαζί με εγκληματίες. Τελεία και παύλα.
Έχει να κάνει με το αδίκημα. Υπάρχουν αδικήματα και αδικήματα. Άνθρωποι οι οποίοι υπήρχαν στα επεισόδια της Νομικής, που θα μπορούσε να έχει πεθάνει συμπολίτης μας, δεν πρέπει να είναι ούτε μία μέρα φοιτητές. Αυτό θα το αποφασίζει η Δικαιοσύνη. Εν αρχή θεωρώ ότι πρέπει να υπάρχει αναστολή.
Για το ποιος θα διαγράφει τους φοιτητές
Προσέξτε. Εδώ υπάρχει κάτι που το είπε σε προηγούμενή της συνέντευξη η κυρία Ζαχαράκη. Εδώ θα έρθει το Υπουργείο Παιδείας να κάνει μία, έτσι, τροποποίηση του ισχύοντος νομικού καθεστώτος. Τι ισχύει τώρα; Τώρα υπάρχει πειθαρχικό πλαίσιο το οποίο υποχρεούνται να το εφαρμόζουν τα πανεπιστήμια. Τι είδαμε, όμως, στην πράξη: -και αυτή είναι η διαφορά αυτής της Κυβέρνησης με τις προηγούμενες, ότι δεν είναι δογματική και προσαρμόζεται στην πραγματικότητα- ότι πολύ δύσκολα τα πανεπιστήμια θα φτάσουν στο σημείο να διαγράψουν φοιτητές ή να τους επιβάλουν πειθαρχικά μέτρα, γιατί, όπως πολύ σωστά είπατε, υπάρχουν και αδικήματα που μπορεί κάποιος να πρέπει να ανασταλεί η ιδιότητά του για έξι μήνες ή για έναν χρόνο. Δεν είναι όλα τα αδικήματα ίδια. Έτσι; Είδαμε, λοιπόν, ότι αυτό πρέπει να αλλάξει και να γίνεται με έναν τρόπο πιο κεντρικά. Έτσι; Περισσότερα προσεχώς. Αλλά η απάντηση είναι ναι, θα έχουμε και διαγραφές, αναλόγως των αδικημάτων.
Για το αν θα υπάρχει κλιμάκωση της σοβαρότητας του αδικήματος
Ακριβώς. Με βάση, όχι τις φορές που έχει γίνει, δεν χρειάζεται να πας να σκοτώσεις μία και δύο φορές, αλλά τη σοβαρότητα του αδικήματος. Δεύτερο ως κατηγορία συνεπειών, οι αστικές συνέπειες. Πας και σπας σε ένα πανεπιστήμιο μία τζαμαρία; Θα σου έρθει ο λογαριασμός σε σένα και την οικογένειά σου. Λίγο πριν άκουγα την κυρία Διαμαντοπούλου. Δεν μπορεί να μην πληρώνει…
(Σχετικά με μήνυμα ακροατή που λέει ότι αν ο γιός του τα σπάσει, δεν θα τα πληρώσει. Να πάει φυλακή και να πληρώσει ο ίδιος εργαζόμενος αφού βγει. )
Μα ένας ειδικά ενήλικας, γιατί μιλάμε για φοιτητές, άρα είναι άνω των 18 ετών, έχει ΑΦΜ και μπορεί να έρθει στο δικό του ΑΦΜ το συγκεκριμένο πρόστιμο. Δεν υπάρχει ούτε οικογενειακή ευθύνη, για όνομα του Θεού.
Και το τρίτο το οποίο θέλω να πω είναι οι συνέπειες οι ποινικές. Μην τις υποτιμούμε. Ζούμε στη χώρα που το 2019 βαρύτατα κακουργήματα από 20 έτη κάθειρξης πήγαν στα 15 και «ανοίγανε σαμπάνιες» στις φυλακές. Όλοι αυτοί οι κύριοι οι οποίοι κάναν ό,τι έκαναν στη Νομική, στο Πολυτεχνείο, εφόσον συλληφθούν και όταν συλληφθούν και είμαι αισιόδοξος ότι και εκείνοι θα συλληφθούν, όπως και πολλοί προηγούμενοι από αυτούς, θα αντιμετωπίσουν πολύ πιο σοβαρές συνέπειες. Και μάλιστα δρομολογεί το Υπουργείο Δικαιοσύνης περαιτέρω αλλαγές, ούτως ώστε, σε συνέχεια προτάσεων που έχουν γίνει, να κλείσουν ακόμα περισσότερο τα «παραθυράκια».
Σχετικά με την πρόταση Κυρανάκη για μειωμένο κόμιστρο στα ταξί το Σαββατοκύριακο
Κατ’ αρχάς, είναι Τρίτη και δεν θα σας έπιανε ούτως ή άλλως, γιατί μίλησε για Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή. Για να απαντήσω επί της ουσίας. Το Υπουργείο κάνει μια σειρά από πολύ σοβαρές προσπάθειες και στον δημόσιο διάλογο τίθενται και κάποιες προτάσεις, ούτως ώστε να δώσει παραπάνω δυνατότητες σε ανθρώπους οι οποίοι βγαίνουν, η βασική οδηγία είναι «μην οδηγείς» να οδηγήσει ο φίλος σου ή άφησε το αυτοκίνητο στην άκρη έτσι; Παράδειγμα, ένα μέτρο είναι η επέκταση του ωραρίου του μετρό, που δρομολογείται …
Δεν θα πληρώσει προφανώς ο Έλληνας φορολογούμενος, δεν θα επιδοτείται, τέλος πάντως, κάποιος για να πίνει, προφανώς, έτσι; Θα κάνει το Υπουργείο μια σειρά από πράγματα, που ήδη κάνει. Και έχει κάνει πάρα πολύ μεγάλη προσπάθεια και στα τρένα και στα υπόλοιπα, ούτως ώστε, για παράδειγμα, να διευρύνεται το ωράριο του μετρό. Έτσι; Αλλά αυτό δεν θα γίνει. Δεν πρόκειται να προχωρήσει.
Σχετικά με την επίσκεψη Φάμελλου στην Εισαγγελία για την Ομάδα Αλήθειας
Κατ’ αρχάς, να πω ότι ο κ. Φάμελλος ως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει μεγάλη εξοικείωση – όχι ο ίδιος προσωπικά, μην παρεξηγηθώ, ως προς το κόμμα που εκπροσωπεί – με τη Δικαιοσύνη, καθώς είναι το κόμμα που εκπροσωπεί, τους περισσότερους, αν δεν κάνω λάθος, υπουργούς καταδικασμένους από τη Δικαιοσύνη. Άρα, θα πάει σε έναν οικείο χώρο. Τώρα, από εκεί και πέρα, δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που παίρνει στα σοβαρά τον ΣΥΡΙΖΑ και φαίνεται αυτό και από τις δημοσκοπήσεις. Τη στιγμή που η Κυβέρνηση προσπαθεί να βάλει στον δημόσιο διάλογο παρεμβάσεις που κάνει για πολύ σημαντικά θέματα, όπως είναι η βία κατά των ανηλίκων, η βία στα πανεπιστήμια, η οικονομία, οι παρεμβάσεις που παρουσιάσαμε χθες στην ΕΡΤ, το πρόγραμμα για συμπολίτες μας με αναπηρία. Η αντιπολίτευση επιμένει να παριστάνει τους δικαστές και τους ανακριτές και γι’ αυτό και κανείς δεν την παίρνει στα σοβαρά. Δικαίωμά της να κάνει ό,τι θέλει. Ας κάνει ό,τι θέλει ο κ. Φάμελλος. Δεν νομίζω ότι κανείς τους ακούει με τη στοιχειώδη, τέλος πάντων, προσοχή.